هنوز هم وقتی میبینمش آن نفرت درونی که از بچگی نسبت بهش همراهم است شعله میکشد و دلم مثل آتشفشانی می شود که فقط خاکستر میپراکند ... که مواد مذابش میماند توی دلم و هی جوری لبخند میزنم که یعنی خیلی خوشحالم از دیدنتان... 

خوشحالم که سالی یک بار یا نهایت دوبار بیشتر نمیبینمش... آنهم با عید ها...یا تابستان ها کنار آب...

چون جواب سلام واجب بود جوابش را دادم... حقش بود بی جواب ماندن خداحافظی اش