اینکه مادر شوهر آدم سنش 80_90 سال باشه و شوهر آدم بچه ی آخر باشه و همه ی خواهر و برادرای بزرگ ترش هم ،همه سر خونه زندگیشون باشن و مشغول و درگیر...خیلی بده!

اول زندگی یه دختر جوون اینا خیلی بده! مادر شوهر باید جوون تر باشه(ماکزیمم سن 50 و خورده ای سال) که آدم وقتی بچه  دار شد بتونه لااقل یکی دو روز اگه کار داشت و گرفتار بود واسه چند ساعت بچه رو بزاره پیش مادر شوهر...!

و اینکه خب آدم هر چی پیر تر میشه نق نقو تر و بدخلق تر میشه،مخصوصا اگر مادر شوعر باشه! (آیکون خباثت!!)

بعدشم اگه آخر آخرای زندگیش باشه (خدایا منو ببخش! ولی خب "ما از اوییم و به سوی او باز میگردیم"!) که هی باید دلت بلرزه و هی به این فک کنی که اون بین من و اونا کیو انتخاب میکنه! و ازونجایی که کلا خانوما از حسادت رنج میبرن هی و همیشه،اینکه بگه اونا، کلمه ای بس ثقیل و کمرشکنه برات!

حالا اگر شریک زندگانی شما هم نهمین (9 امین!) فرزند خانواده باشه و چشم همه علی الخصوص خواهر شوعر ها و پدر و مادرش بهت باشه نه تنها فقط مال تو نیست،بلکه مال حداقل (مینیمم!)10 نفر دیگه س!(یعنی همون 8 نفر خواهر و برادر+ 2تا پدر و مادرش!)

بعدش بدتر اینکه برادر زاده ها و خواهر زاده های شوهرت ازش بزرگ تر باشن! یه خونواده ی فوق العاده شلوغ و سن بالا! 

+یهویی نوشت! 

خودم خنده م میگیره ازین پست!  :))))

+توهینی به هیچ شخص حقیقی و حقوقی نشده...صرقا نظر منه این